Oost Turkije – smeltkroes van oude beschavingen

Tuf- en kalksteenformaties in Cappadocië, TurkijeDeze VTB rondreis (van 6 tot 19 juli 2008) was onze eerste kennismaking met Turkije. Onze gids was Hein Van Holsbeke.

Gedurende deze 2 drukke weken deden we volgende bezienswaardigheden aan : Trabzon, Altindere (Sümelaklooster), Erzurum, Ani, Kars, Dogubeyazit (Ishak Pasa Sarayi paleis), Muradiyes watervallen, Van (Akdamar eiland, Van Kalesi citadel, Urartu tempel), Diyarbakir, Harran, Urfa (Hallil Rahman moskee, vijvers Abraham), Adiyaman, Katha (Nemrud Dagi), Malatya, Kayseri, Cappadocië (Kaymakli, Göreme, Zelve, ballonvaart), Ankara (mausoleum Atatürk, museum Anatolische Beschavingen)

 

Fotoreportages

Het meer van Uzungöl ligt zo'n 100 kilometer ten zuidoosten van Trabzon. Alle huizen zijn afgewerkt met hout, om het authentieke karakter te behouden.
De Haghia Sophia in Trabzon, een gerestaureerde voormalige kerk uit de 13de eeuw is thans een museum en heeft nog enkele zeer goed bewaarde fresco's.
Het Sümelaklooster staat tegen een rotswand in het Ziganagebergte. Het markantste gebouw is de Rotskerk die zowel binnen als buiten bedekt is met fresco's.
De Madrasah met de 2 minaretten in Erzurum werd gebouwd in 1265. Ze doet tot op vandaag nog dienst als islam school.
Kerk van St Gregorius in Ani, een Armeense ruïnestad. De stad ligt op een 1338 meter hoog plateau, aan de grens met Armenië.
Stop in een Koerdisch dorpje op weg naar Dogubeyazit
Het Paleis van İshak Paşa nabij Dogubeyazit is een van de beste voorbeelden van de 18e-eeuwse Ottomaanse architectuur.
De watervallen van Muradiyes
De citadel van Van is een massief fort gebouwd door de Urartu (9de tot 7de eeuw voor Christus) en is het grootste voorbeeld in zijn soort.
De Trulli's van Harran met zijn typische bijenkorfachtige huisjes. Harran is een belangrijke archeologische vindplaats wegens de vroegere handelroute naar Tyrus.
Turkse thee is een sterke zwarte thee die gezet wordt met behulp van een samowar. De thee wordt uit een klein glas gedronken met veel suiker.
Nemrut Dagi : grafheuvel met kolossale stenen sculpturen, geflankeerd door leeuwen, adelaars en verscheidene Griekse, Armeense en Perzische goden.
Even verpozen bij de één van de talrijke fruitstalletjes langs de weg.
Döner grafmonument in Kayseri
Cappadocië bestaat uit tufsteen en kalksteen. Doordat deze met een andere snelheid eroderen, is een bijzonder eigenaardig en grillig landschap ontstaan.
Deze erosie is bijzonder goed te zien vanuit de lucht. Een ballonvaart over dit gebied is niet goedkoop, maar een echte aanrader !
Mustafa, onze plaatselijke thee maker.
Het Tuz Gölü is een zoutmeer met een lengte van 80 km, een breedte van 50 km en een totale oppervlakte van 1.500 km². Het is het 2de grootste meer van Turkije.
In Ankara staat het mausoleum van Mustafa Kemal Atatürk, de eerste president van de Republiek Turkije. Het is in 1941 ontworpen door Emin Onat en Orhan Arda.
De toegang tot het mausoleum is een 262 m lange laan, geflankeerd door 24 leeuwen, gebeeldhouwd in de stijl van de Hititten.

Effevee’s uitgebreide fotoreportage

Video’s

Ani

Ooit was Ani de glorieuze hoofdstad van een middeleeuws Armeens koninkrijk en kon in belang wedijveren met Constantinopel. Nu is het een verlaten ruïnestad aan de Turkse zijde van de gesloten grens met Armenië.

Ani werd in 961 door koning Ashot III verkozen als nieuwe hoofdstad van zijn rijk. In de jaren ervoor verbleef hij in Kars maar Ani lag strategischer, namelijk op een driehoekig plateau tussen twee rivieren, waardoor de stad beter te verdedigen was. Onder zijn twee opvolgers groeide de plaats razendsnel en kreeg de bijnaam Stad van 1001 kerken. In 1045 veroverden de Byzantijnen Ani, waarmee de neergang al werd ingezet. De Seltsjoeken namen de stad negentien jaar later in, gevolgd door Georgiërs, Koerden en Mongolen. Een aardbeving in 1319 maakte Ani vervolgens met de grond gelijk; een gewijzigde handelsroute gaf de stad de laatste doodsteek.

Een bezoek aan Ani heeft iets geheimzinnigs. Als je de hoofdingang (de Leeuwenpoort) bent doorgelopen, betreed je een uitgestrekte vlakte met enkele halfvergane kerken. Links grenst het terrein aan een kloof waardoor de rivier de Akhourian stroomt. Aan de overzijde ligt Armenië. Toegegeven, je hebt behoorlijk wat fantasie nodig om je voor te stellen dat dit ooit een stad van meer dan 100.000 inwoners was. En toch geeft een rondgang langs Ani’s resten je iets van een historische sensatie. De wetenschap dat grenswachters je scherp in de gaten houden, doet daar nog een schepje bovenop.

Bezienswaardigheden

Klik hier voor een overzicht van Ani’s ruïnes. Enkele hoogtepunten zijn:

  1. Kerk van de Verlosser: slechts de helft van dit godshuis staat nog overeind, de andere helft is door een blikseminslag in 1957 verwoest. De kerk dateert van 1034 en werd volgens Armeense inscripties gebouwd om een stukje hout van het Ware Kruis te huisvesten dat vanuit Constantinopel naar Ani was gebracht.
  2. Kerk van de Heilige Gregorius: deze zie je bijna over het hoofd. Hij ligt in de diepte vlakbij de rivier. De Turken noemen dit gebouw Resimli Kilise (Kerk met de plaatjes) vanwege de vele fresco’s die in goede conditie zijn. Het complex is in 1215 door een edelman gebouwd ter ere van Gregorius de Verlichter, de grondlegger van de Armeens Apostolische Kerk.
  3. Kathedraal: Ani’s hoofdkerk. Men begon met de bouw in 987 en voltooide het werk in 1001. De kathedraal heeft drie ingangen: voor de patriarch, voor de koning, en voor de kerkgangers. Toen de Seltsjoeken Ani in 1064 veroverden, veranderden zij de kerk in een moskee en noemden deze Fethiye Camii (Overwinningsmoskee). De muren staan nog overeind maar de koepel is tijdens de aardbeving van 1319 ingestort. Hoewel van een afstand sober ogend heeft de kerk veel ornamenten.
  4. De brug over de Akhourian: de toegang tot de stad vanuit Azië. Mogelijk maakte de brug deel uit van fortificaties langs de rivier. De ingestorte brug symboliseert volgens sommigen treffend de huidige situatie van Ani: afgesloten van zijn oorspronkelijke bewoners.
  5. Menücehr moskee: de eerste Seltsjoekse moskee in Anatolië. Interessant is de mix van Armeense en Seltsjoekse bouwstijlen, mogelijk doordat de Seltsjoeken Armeense architecten in dienst hadden.

Verdrag van Kars

Eeuwenlang, ver vóór de Turken, bevolkten Armeniërs het oosten van Anatolië. Daar kwam een eind aan na de genocide van 1915, en na het Verdrag van Kars van 1921. Rusland en Turkije spraken in dit verdrag nieuwe grenzen af, waardoor Kars en Ani (evenals de berg Ararat) in Turkije kwamen te liggen. De Armeniërs kunnen er slechts naar kijken vanuit hun eigen land.

bron : wikipedia

Dit bericht is geplaatst in .Rondreis Azie en heeft tag vtb op

Een reactie plaatsen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *