Van 12 juli tot 3 augustus 2006 verkenden we Australië, een land zo groot als Europa met slechts 22 miljoen inwoners. Daarvan leeft het grootste deel in en nabij de grote kuststeden Sydney, Melbourne, Brisbane, Perth en Adelaide. Deze VTB groepsreis werd geleid door Else Dhaen.
Gedurende 3 intense weken bezochten we deze plaatsen : Sydney, Blue Mountains NP, Gold Creek Station, Canberra, Braidswood, Batemans Bay, Tilba, Bega, Eden, Lakes Entrance, Bairnsdale, Phillip Island, Melbourne, Uluru (Ayers Rock), Kings Canyon, Kings Creek Station, Alice Springs, Darwin, Kakadu NP, Cairns, Kuranda, Groot Barrièrerif
Fotoreportages
Video’s
De Aboriginals
Er zijn ongeveer 500 verschillende Aboriginalvolken in Australië, elk met hun eigen taal en grondgebied en meestal bestaande uit verschillende families. Volgens archeologen kwamen zij ongeveer 45.000 jaar geleden voor het eerst op het Australische continent.
De Aboriginals zelf zeggen echter dat het spoor van hun schepping terug te voeren is tot de Droomtijd, een tijdperk in een ver verleden, toen de aarde werd gevormd. Een Aboriginal man legde het als volgt uit:
‘Met Dromen bedoelen we het geloof dat deze geesten lang geleden de mensheid hebben geschapen. Zij maakten alle natuurlijke dingen en gaven deze een speciale plaats.
Deze Droomgeesten stonden in verbinding met speciale plekken, wegen en paden. Vaak veranderden deze grote geesten zichzelf in speciale plaatsen, waar hun ziel achterbleef.
Aboriginals hebben een bijzondere verbinding met de natuurlijke wereld. Aboriginals zien zichzelf als een deel van de natuur…Alle dingen op aarde zien we als gedeeltelijk menselijk. Het is waar dat mensen, die tot een bepaald gebied behoren, dat bepaalde gebied ook zijn. Als dat gebied vernietigd wordt, worden ook de mensen vernietigd.’
Vanaf het eind van de 18de eeuw werd het land van de Aboriginals onteigend en gekoloniseerd, met catastrofale gevolgen.
Hoe leven zij?
Voor de komst van de Britten leefden de Aboriginals verspreid over heel Australië, met de hoogste bevolkingsdichtheid in de kustgebieden. Mensen verplaatsten zich naar gelang het seizoen, van vaste nederzettingen bij de zee naar nederzettingen langs de bovenloop van de kustrivieren.
Er zijn aanwijzingen dat deze gemeenschappen hun leefomgeving zorgvuldig beheerden, om zich van een constante voedselvoorraad te verzekeren. Zo legden zij bijvoorbeeld irrigatiesystemen aan voor het verbouwden van wilde zoete aardappelen in hun moestuinen, en gebruikten ze kunstmatige dijken om het leefgebied van palingen te vergroten.
De Aboriginals die landinwaarts in de bush of in de woestijn woonden, leefden van de jacht en het verzamelen van voedsel. Zij verbrandden de ondergroei om de groei van planten te stimuleren en zo de dieren waar zij op jaagden aan te trekken. Zij waren experts in het vinden van water.
Tegenwoordig woont meer dan de helft van de Aboriginal bevolking in schrijnende omstandigheden in de steden, voornamelijk in de buitenwijken. Veel anderen werken als arbeider op de uitgestrekte veehouderijen die hun land hebben opgeslokt.
Vooral in de noorderlijke helft van het continent, echter, slaagden velen erin op hun voorouderlijk land te blijven. Zij jagen nog steeds en verzamelen ‘bush tucker’ (voedsel uit de natuur).
Met welke problemen worden zij geconfronteerd?
Vanaf het moment dat de Britten voor het eerst voet aan wal zetten, begonnen zij het land van de Aboriginals te onteigenen en te vernietigen. Tot 1992, toen de wet eindelijk aangepast werd, was de aanvankelijk Britse, en later Australische, regelgeving inzake landeigendomsrechten, gebaseerd op het ‘terra nullius’ principe: Het land was leeg voordat de Britten kwamen, het was niemandsland en kon legitiem worden ingenomen.
Het grootste deel van het land van de Aboriginals moet vandaag de dag nog steeds worden teruggegeven. Dit verlies van hun voorouderlijk land heeft zowel sociaal als fysiek een vernietigend effect gehad op de Aboriginals.
De eerste kolonisten brachten ook allerlei ‘nieuwe’ ziektes met zich mee, waaraan duizenden Aboriginals bezweken. Veel Aboriginals werden afgeslacht. In iets meer dan honderd jaar liep het aantal Aboriginals terug van naar schatting 1 miljoen tot slechts 60.000.
Gedurende een groot deel van de twintigste eeuw werd het openlijk uitmoorden van de inheemse bevolking vervangen door een beleid waarbij Aboriginal kinderen bij hun ouders werden weggehaald. Ze werden aan blanke gezinnen gegeven of op zendelingsscholen geplaatst, om zo sporen van de Aboriginalcultuur en -taal uit te roeien.
Vandaag de dag worden de Aboriginals nog steeds geconfronteerd met racisme en geweld en leven velen onder mensonterende omstandigheden. Hierdoor is het kindersterftecijfer en het zelfmoordpercentage onder Aboriginals veel hoger, en de levensverwachting veel lager, dan bij de rest van de Australische bevolking. Ook zijn de Aboriginals oververtegenwoordigd in de Australische gevangenissen.
Hoewel in 1992 een historische uitspraak eindelijk het racistische grondbeginsel ‘terra nullius’ afschafte, heeft de overheid er sindsdien alles aan gedaan om te verhinderen dat Aboriginals het eigendomsrecht op hun land terugvorderen.
Ondanks de vele obstakels die hen in de weg worden gelegd, slagen sommige Aboriginals, zoals de Martu in het westen van Australië, er eindelijk in de aanspraak op hun land veilig te stellen.
Wat doet Survival om te helpen?
Survival heeft fondsen ter beschikking gesteld voor een aantal Homeland-projecten, waarbij Aboriginals vanuit de steden terugkeren naar het land van hun voorouders.
Wij steunen pogingen van Aboriginals om in de rechtszaal en in het parlement erkenning te krijgen voor ‘Native Title’ op hun land.
Survival steunt de campagne van de Mirra Aboriginals in het Northern Territory tegen de voorgestelde komst van een uraniummijn op hun gewijde grond.
Door deze campagne lijkt het mijnbouwbedrijf nu van haar plannen af te zien.
bron : survivalinternational.org